Διαδρομή “Διπόταμα – Γεφύρι Παλιού Φυλακίου”

Ακολουθούμε την ίδια διαδρομή μέχρι τον καταρράκτη της Αγίας Βαρβάρας και φθάνουμε μετά από τρία χιλιόμετρα στη συμβολή των ρεμάτων Τσουκάλι και Αρκουδόρεμα.
Τα χαλάσματα των σπιτιών που βλέπουμε στο σημείο αυτό (υψόμετρο 640 μέτρα) είναι απομεινάρια ενος εγκαταλελειμμένου σήμερα συνοικισμού της κοινότητας των Διποτάμων.

Με οδηγό μας τη σήμανση παίρνουμε τον δρόμο για τον οικισμό του Τραχωνίου. Διασχίζουμε το Αρκουδόρεμα και φτάνουμε, ύστερα από μερικές εκατοντάδες μέτρα, στο πρώτο μονότοξο γεφύρι, το οποίο θεωρείται πως είναι το μεγαλύτερο του είδους του στην Ανατολική Μακεδονία. Βρίσκεται ανάμεσα σε σκλήθρα και ιτιές που παρακολουθούν κατά πόδας την πορεία του ρέματος.
Συνεχίζουμε τη διαδρομή μας ανάμεσα σε Βελανιδιές, οστριές, κερασιές και καστανιές. Ο χωματόδρομος είναι ιδιαίτερα ελικοειδής και ανηφορικός, δύσβατος για συμβατικά αυτοκίνητα ακόμη και το καλοκαίρι.

Πίσω από την κορυφή του βουνού στο οποίο σκαρφαλώνουμε κουρνιάζει το Τραχώνι. Τα σπίτια που απομένουν όρθια είναι πλέον λιγοστά, μαρτυρούν όμως ότι ο οικισμός γνώρισε στο παρελθόν καλύτερες μέρες. Το 1940 το Τραχώνι είχε 540 κατοίκους! Από την έξοδο του χωριού ξεκινά ένα μονοπάτι με ανατολική κατεύθυνση που οδηγεί σε ένα από τα πολλά γεφύρια της περιοχής. Ο δασικοί δρόμος μετά από εφτά ακόμη χιλιόμετρα και κατεύθυνση νοτιοανατολική μας φέρνει σε απόσταση τριακοσίων μέτρων από τον μνημειακό καταρράκτη του Τραχωνίου (γνωστό και ως καταρράκτη του Λειβαδίτη).

Για να φτάσουμε στον καταρράκτη, θα χρειαστεί να πεζοπορήσουμε σε ένα ήπιο μονοπάτι πνιγμένο στις οξιές, τα σφεντάμια, τους φράξους και τις φλαμουριές. Το θέαμα που αντικρίζουμε φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής μας αποζημιώνει πλουσιοπάροχα. Το νερό πέφτοντας με ορμή από ύψος σαράντα μέτρων προκαλεί αισθήματα δέους ανάλογα με εκείνα που γεννά μέσα μας κάθε επιβλητικό φυσικό φαινόμενο. Η διαμόρφωση του χώρου μάς προσφέρει τη δυνατότητα να θαυμάσουμε τον καταρράκτη από θέση και απόσταση που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ιδανικές. Κατά τους χειμερινούς μήνες τα νερά του καταρράκτη παγώνουν δημιουργώντας ένα τεράστιο κρυστάλλινο γλυπτό! Πρόκειται όντως για ένα από τα ωραιότερα τοπία της Δράμας!

Εφόσον διαθέτουμε τετρακίνητο όχημα, επιλέγουμε η επιστροφή μας να είναι και πάλι περιπετειώδης… Κατηφορίζουμε το ύψωμα του Τραχωνίου από μια διακλάδωση του δρόμου που φεύγει προς τα δεξιά και διασχίζουμε το Αρκουδόρεμα από ένα τσιμεντένιο πέρασμα που βρίσκεται κατά τι ανατολικότερα από εκείνο που περάσαμε στον ερχομό μας. Μετά από δύο πάνω κάτω χιλιόμετρα φτάνουμε στην κτηνοτροφική μονάδα του Αυγητίδη. Μπορούμε, αν θέλουμε, να κάνουμε μια στάση εδώ για να δούμε τα ζώα, από τα οποία τα πιο εντυπωσιακά είναι βέβαια τα «ημιάγρια» αγριογούρουνα. Κουβεντούλα και καφές. Η απόλαυση της εγκάρδιας επικοινωνίας Τριακόσια μέτρα μετά τη φάρμα του Αυγητίδη σταματάμε ξανά. Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο και βαδίζουμε ακολουθώντας το μονοπάτι. Φτάνουμε σε ένα κιόσκι του Δασαρχείου Δράμας με σπουδαία θέα προς το βάθος της κοιλάδας του Αρκουδορέματος. Προχωρούμε άλλα εφτακόσια μέτρα. Η διαδρομή είναι ομαλά κατηφορική και ξεκούραστη, δίπλα από εκπληκτικούς βραχώδεις σχηματισμούς, αληθινές γλυπτικές δημιουργίες της Φύσης.

Σε δεκαπέντε περίπου λεπτά φτάνουμε σε ένα πέρασμα που μοιάζει να είναι λαξευμένο στο βράχο και λίγο χαμηλότερα αποκαλύπτεται στα μάτια μας ένα από τα ωραιότερα γεφύρια της περιοχής. Είναι το γεφύρι του Παλιού Φυλακίου. Μονότοξο, όπως όλα τα υπόλοιπα, ξεχωρίζει από τα άλλα για τη στιβαρότητα και την τελειότητα της κατασκευής του.

Από κάτω του ρέει το Αρκουδόρεμα σχηματίζοντας μικρές λίμνες ανάμεσα στους λείους βράχους.
Και αυτό το γεφύρι συνέδεε παλιότερα τους οικισμούς Τραχωνίου και Διποτάμων.
Επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο και συνεχίζουμε το δρόμο μας, ώσπου να φτάσουμε ξανά στο σημείο που συμβάλλουν το Αρκουδόρεμα με το Τσουκάλι… Το Παρανέστι μάς περιμένει στην άκρη της γνωστής μας διαδρομής.